In 2001 publiceerde de Canadese schrijfster Kim Echlin haar tweede boek ‘Dagmars dochter’. Het boek is in het Nederlands vertaald door Anneke Goddijn en in 2002 gepubliceerd door de Geus. ‘Dagmars dochter’ is in alle opzichten een ritmisch boek waarbij de relatie tussen moeders en dochters een belangrijke plek inneemt. De muzikale en kunstzinnige ontwikkeling op het geïsoleerde eiland aan de Canadese kust nemen mysterieuze en magische vormen aan die weerspiegelt zijn in drie generaties vrouwen.

We volgen de drie generaties vrouwen op het eiland Millstone Nether in de Golf van St. Lawrence bij Canada. Op het eiland bouwt Norea Nolan een bestaan voor zichzelf op. Ze wordt smoorverliefd op Rory en samen krijgen ze een dochter, Dagmar. Rory overlijdt voordat Dagmar geboren is en Norea staat er alleen voor. Ze werkt hard als melkvrouw op het eiland en voedt Dagmar op, zelfs als ze blind wordt na een abortus door de mysterieuze vrouw Moll, zet ze door.
Dagmar blijkt te beschikken over magische krachten waarbij ze bloemen en planten razendsnel kan laten groeien en macht heeft over het weer. Ze wordt verliefd en samen krijgen ze een zoon en een dochter. Dochter Nyssa is een zeer getalenteerd muzikant en bespeelt haar viool als geen ander, een talent dat ze van haar vader heeft. Als Donal, een oude vriend van Colin, terugkomt op het eiland vallen Nyssa en Donal als een blok voor elkaar. Samen ontvluchten ze het eiland met desastreuze gevolgen voor de eilandbewoners.

In het hele boek komt voortdurend het maken en creëren terug, bijvoorbeeld in de schilderkunst van een van de vrouwen op het eiland en uiteraard in de muziek die een rode draad door het verhaal laat klinken. “Op het eiland werd gedacht dat het leven niet mooi kon zijn zonder kunst, en ook dat kunst niet kon floreren zonder leven, vandaar dat er altijd iets verfraaiende werd gemaakt wanneer er extra tijd of materiaal was.” De kunst, natuur en de wijsheid geven een leidraad en kaders in het verhaal.

Echlin heeft een poëtische en lyrische schrijfstijl met beeldende beschrijvingen. Ik vind het in dit boek minder goed uitkomen. Sommige schrijvers hebben dit zo volledig onder de knie dat een dergelijke schrijfstijl het verhaal verrijkt. Het lijkt in dit boek alsof Echlin ontzettend haar best doet om het mythische, poëtische, symbolische en lyrische in het verhaal te verwerken. Het beeldende taalgebruik en de symboliek ligt er te dik bovenop waardoor het verhaal overschaduwd wordt.
Een van de onderdelen waar dit volgens mij het meest te merken is, is de opbouw van personages. Veel blijft vaag en onduidelijk. Alleen het karakter van Nyssa wordt iets meer uitgewerkt en opgebouwd. Ondanks dat het verhaal het leven van drie vrouwen schetst, weten we weinig tot niets over de achtergrond van Norea en ook Dagmar blijft vaag beschreven. Het zijn geen karakters in het boek om van te gaan houden. Nyssa komt dichter in de buurt, alhoewel ook die opbouw wel even duurt en het lang duurt voordat we Nyssa leren kennen.

Wel komen er mooie en grootse onderwerpen in het boek naar voren, zoals de moeder-dochter relatie. Echlin toont aan hoe pijn en onvervulde verwachtingen doorgegeven worden van moeder op dochter, en hoe deze cycli moeilijk te doorbreken zijn. Nyssa doorbreekt uiteindelijk de gekooide liefde en kiest voor liefhebben in vrijheid. Toch blijft het bij momenten hangen in clichés, zoals het beeld van de moeder als een mysterieuze, bijna ongrijpbare figuur. De thematiek van verlies, liefde, en intergenerationele banden heeft een universele aantrekkingskracht die Echlin goed verwerkt in het verhaal en tot leven laat komen.

“Er bestaan in de wereld twee soorten wijsheid. Oordeelwijsheid duldt geen vage grenzen en geen verzachtende omstandigheden. Natuurwijsheid heeft zwart in zijn wit en verandert mee met de dag, het gevoel en de temperatuur. Volgens sommige mensen is het het beste om oordeelwijsheid op jezelf toe te passen en natuurwijsheid op anderen.”

Het boek doet denken aan een mythologisch verhaal of een sprookje, soms hoopvol, soms kwaadaardig. Het verhaal lijkt gebaseerd op verhalen van sterke godinnen, zoals de Soemerische godin Innana en Persephone in het verhaal van Homerus. Beide godinnen die, al dan niet vrijwillig, naar de onderwereld afreizen. Toch ben ik ook zoekende naar de vergelijkingen. Door de vele vergelijkende symboliek ontstaat er een zoektocht naar de uniekheid van het verhaal van de drie vrouwen.
Het verhaal lijkt zich af te spelen in de moderne tijd met moderne muziek. Toch ademt het verhaal ook de tijdloze sfeer waarin magische natuurkrachten en primitieve leefwijzen de overhand hebben. Daar weet Echlin goed mee te spelen in het boek en zet het verhaal ook kracht bij.

Dagmars dochter is een ambitieus boek. Het is een lekker boek om snel te lezen en bij weg te dromen op de poëtische klanken van het verhaal. Maar het kan ook frustrerend zijn om te lezen omdat het verhaal moeilijk naar de oppervlakte komt en lastig te volgen is. Als je zin hebt om je een middag mee te laten drijven op de poëtische klanken van beeldende beschrijvingen dan is dit boek een tip. Als je wil gaan zitten voor een lekker meeslepend verhaal met een krachtige en opbouwende uitwerking dan zou ik dit boek niet aanraden.

Dagmars dochter van Kim Echlin, vertaald door Anneke Goddijn en uitgegeven door De Geus in 2002.

Ben je nieuwsgierig geworden? Dit boek kan je onder andere bestellen via deze link.

Magda Szabó heeft met haar boek ‘De deur’ een absoluut meesterwerk geschreven. ‘De deur’ is gepubliceerd in 1987 en in datzelfde jaar vertaald naar het Nederlands. Het boek is tenenkrommend en haalt het bloed onder je nagels vandaan en tegelijkertijd ontroerend mooi. Szabó heeft een van de meest bijzondere en verwonderlijke relaties ooit weten te creëren in dit boek en uitgediept tot een diepe verbintenis. 

Een Hongaarse schrijfster besluit een huishoudster te nemen om zich beter op het schrijven te kunnen richten en zo ontmoet ze Emerence. “Het schrijven is geen gemakkelijke baas, als we de zinnen niet afmaken, kunnen we ze nooit meer in hun oorspronkelijke kracht voltooien, de spanningsboog van de zinnen wordt verstoord in de nieuwe formulering, hun evenwicht is niet meer zeker.” Emerence is een eigenaardige, koppige en mysterieuze oudere vrouw met een haast mythische uitstraling en absoluut een ongewone huishoudster. Ze bepaalt ten eerste zelf wanneer en voor wie ze werkt, dus wanneer ze er is, dat is altijd de vraag en ze accepteert alleen opdrachten van mensen die ze respecteert.
Haar strengheid, eigenzinnigheid en geheimzinnigheid fascineert en intimideert tegelijkertijd. Ze heeft de touwtjes stevig in handen en dicteert de gang van zaken in het huishouden, in plaats van andersom. Dit leidt tot een enigszins irritante doch fantastische dynamiek tussen de huishoudster en de schrijfster. Zo zegt de schrijfster over Emerence: “Deze vrouw heeft niet alleen geen nationaal bewustzijn, zij heeft geen enkel bewustzijn, haar schitterende brein fonkelt, maar onder de mist. Hoeveel dorst, maar dan dorst naar alles, hoeveel capaciteiten, maar dan voor niets.” Wat in eerste instantie een professionele relatie lijkt, groeit langzaam uit tot een intense en gecompliceerde band tussen de twee vrouwen. 
Het grote mysterie van Emerence is dat niemand haar huis mag betreden en ze ook zeer weinig over zichzelf verteld. Dit blijft een heikel punt in de relatie tussen de twee vrouwen. Heel langzaam leren we Emerence beter kennen en de schrijfster ontwikkelt een diepe bewondering en liefde voor haar. Toch blijft er altijd een zekere afstand en onbegrip tussen hen. Wanneer Emerence uiteindelijk ziek wordt en de schrijfster, uit bezorgdheid, tegen haar wil hulp inschakelt, heeft dit tragische gevolgen. 

De relatie die ontstaat tussen de vrouwen is fascinerend en tenenkrommend. De twee vrouwen verschillen ontzettend van elkaar. Ondanks dat groeien ze snel naar elkaar toe en ontstaat er een wederkerige waardering en liefde. Ze willen echter alles voorkomen om dat te laten merken en uit te spreken. Ze zijn elkaar voortdurend aan het analyseren en hun relatie op zoek naar signalen die ze vanuit hun eigen referentiekader interpreteren waardoor er scheefgroei ontstaat. Ze leren van elkaar en er ontstaat een ongeschreven waardering. “Vandaag weet ik wat ik toen nog niet wist: dat aanhankelijkheid niet op een zachte, beschaafde en evenwichtige manier uitgedrukt kan worden, en dat ik een ander op geen enkele wijze kan voorschrijven in welke vorm die het moet gieten.” Echter het eigen referentiekader blijft en door het gehele boek speelt een soort machtsstrijd over vriendschap tussen de twee vrouwen. En dat is zo verschrikkelijk akelig om te lezen, maar tegelijkertijd zo lief, begaan en mooi.  

“Zij was een voorbeeld voor iedereen, ieders hulp, het model, linnen zakdoeken kwamen uit de zak van haar gesteven schort als duiven, kleine stukjes kandij gehuld in papier, ze was de koningin van de sneeuw, de zekerheid zelf, in de zomer de eerste kers, in de herfst het geluid van neerploffende kastanjes, in de winter de gloeiende bak pompoen, in de lente de eerste knop aan de heg.”

In deze bijzondere verhouding die ontstaat in het verhaal komen een aantal dieperliggende thema’s en motieven naar voren. Hoewel de schrijfster en haar man in principe de werkgever zijn, is het Emerence die de controle heeft. Haar autoritaire houding en onaantastbare principes maken haar de dominante figuur in hun relatie en blijven ze touwtrekken om de controle in handen te krijgen. 
Emerence haar geslotenheid maakt haar mysterieus en intrigerend, maar creëert tegelijkertijd een onoverbrugbare kloof. De deur die ze voor niemand opendoet en de geheimen die ze met zich meedraagt zijn een fysieke en emotionele barrière. Ik vind het mooi om te lezen hoe je iemand goed kunt leren kennen ondanks deze barrière. Toch blijft het de vraag waarom iemand zich gedraagt zoals ze zich gedraagt en is het ook een kwestie van vertrouwen wat in dit verhaal de relatie ook hindert. Emerence’s ware zelf blijft grotendeels verborgen. 
Dat wat we wel weten van Emerence haar achtergrond en ervaringen is dat ze zijn getekend door oorlog en verlies. Haar onverzettelijke houding en eigenaardige morele code komen voort uit een verleden van pijn. Ze is zowel een slachtoffer als een overlever, en haar onbuigzaamheid is zowel haar kracht als haar zwakte. 
De schrijfster worstelt daarnaast met schuldgevoelens over haar eigen acties en nalatigheid. Had ze Emerence’s keuzes moeten respecteren, of was ingrijpen noodzakelijk? “Een mens weet niet altijd wanneer hij iets onvergefelijke doet, maar als hij zoiets doet, heeft hij er toch een vermoeden van.” Dit boek stelt je voor een moreel dilemma: is bemoeienis met iemand anders altijd gerechtvaardigd, ook als het uit liefde voortkomt of wanneer je vanuit alle goede wil alleen maar wilt helpen?

Wat ik het meest lastige vond om te lezen in deze relatie tussen de twee vrouwen was het herkenbare gedrag. De gedachtengang van de schrijfster waarin ze de relatie analyseert, waarbij je later in het boek leert herkennen dat Emerence met eenzelfde soort twijfels en gedachten heeft gewerkt. “Wie is er niet eenzaam, zou ik wel eens willen weten, ook degenen die iemand hebben zijn eenzaam, alleen hebben ze het niet door.” De schrijfster denkt veel en besluit dan het niet aan Emerence te vertellen en haar onwetend te laten. Toch had ze graag iets willen zeggen en delen, maar doet dit niet uit wraak doen, niet wetende of het de ander wat doet en daarmee eigenlijk meer zichzelf kwellen dan de ander. 

Szabó schrijft ingetogen, persoonlijk, intiem met ruimte voor reflectie en verwarring en verwondering. Haar zinnen en beelden spreken en brengen machtige emoties met zich mee. Het is een verhaal van een uiterst gespannen en turbulente relatie die zich langzaam en contemplatief opbouwt. Heel subtiel wordt met de gelaagdheid van de personages en de onderlinge interacties een verhaal gecreëerd door Szabó. Langzaam wordt je het raadsel van Emerence haar leven binnengetrokken, waarbij elke onthulling nieuwe vragen oproept in plaats van definitieve antwoorden.

Niet voor niets is Szabó de grootste en succesvolste schrijfster uit Hongarije van de twintigste eeuw. ‘De deur’ is een meeslepende en aangrijpende roman die je dwingt om na te denken over morele verantwoordelijkheid, de grenzen van vriendschap en de complexiteit van menselijke relaties. Ze slaagt erin om een intiem en universeel verhaal te vertellen dat lang blijft nazinderen. 
Voor iedereen die houdt van literatuur dat een wonderlijk portret van de menselijke ziel verbeeld is ‘De deur’ een absolute aanrader. Het boek confronteert je met de ongrijpbaarheid van anderen en onze eigen gedachten die maar blijven ratelen en de dynamiek groots en meeslepend maken en de tragiek van onbedoelde gevolgen. Magda Szabó’s meesterwerk verdient dan ook een vaste plek binnen de wereldliteratuur en zal nog generaties lang lezers blijven intrigeren.

“Vrolijkheid houdt je geest fris, van het tegenovergestelde raak je uitgeput.”

De deur van Magda Szabó, vertaald door Anikó Daróczi en Ellen Hennink en uitgegeven door Promotheus in 2017. 

Ben je nieuwsgierig geworden? Dit boek kan je onder andere bestellen via deze link. 

Vladimir Nabokov is al eerder bij De Letterfretter voorbij gekomen met het boek ‘Uitnodiging voor een onthoofding’ waarin hij het verhaal van Cincinnatus, de ultieme underdog, creëert. Nabokov heeft vele andere boeken geschreven waaronder ‘De verdediging’. Het is een van de eerder uitgebrachte boeken van Nabokov en is in 1930 gepubliceerd. We worden wederom ondergedompeld in een tragisch en fascinerend leven, ditmaal van schaakgrootmeester Ivanovitsj Luzjin. Het boek toont Nabokov’s meesterschap een ontroerend en ontredderend verhaal over obsessie, isolatie, genialiteit en waanzin op papier te toveren.

Als zoon van een ambitieuze vader en getalenteerde opa wordt Luzjin geboren met een verwachting. Zijn vader verwacht dat hij net zo muzikaal getalenteerd wordt als zijn opa. Maar Luzjin blijkt sociaal onhandig en trekt zich volkomen terug in zijn eigen wereld, de wereld van het schaken die hij op jonge leeftijd ontdekt. Het spel is zijn toevluchtsoord en zijn allesoverheersende obsessie. “Het leven op aarde gleed haastig ritselend voorbij en kwam plotseling tot stilstand - het geliefde diagram, problemen, openingen, hele partijen.”
Zijn talent is uitzonderlijk en hij reist onder begeleiding van een vriend van de familie de wereld over. Hij wordt steeds bekender in de schaakwereld en wordt een gevierd grootmeester. Maar terwijl zijn carrière een hoogtepunt bereikt, beginnen de tekenen van mentale uitputting en obsessieve gedragingen zich op te stapelen. Luzjin verliest zichzelf in de meest complexe schaakstrategieën en kan niet anders meer dan deze strategieën uit te denken.
Luzjins huwelijk lijkt in eerste instantie een reddingslijn. Zijn vrouw probeert hem een normaal leven te bieden en hem weg te trekken uit zijn zelfdestructieve patronen en verbied hem ooit nog te schaken. Toch biedt ook dit niet de verlichting die Luzjin en zijn vrouw hadden gehoopt. Het schaakbord blijft hem roepen en zijn vrouw doet er alles aan om hem weg te houden bij het eindeloze spel. Het schaken is zijn passie, maar uiteindelijk ook zijn ondergang.

“Hij wist niet welke hij moest uitkiezen om snikkend zijn brandende dorst te lessen: alles verlokte en liefkoosde zijn fantasie en hij vloog van de ene partij naar de andere, overzag in een oogwenk deze of gene hartverscheurende combinatie. Er waren combinaties, zo zuiver en helder, waar het denken marmeren treden naar de zegen besteeg; er waren fijne trekjes in een hoek van het bord, een hartstochtelijke uitbarsting, en de fanfare van de koningin die op het heilige altaar geofferd werd. Alles was heerlijk, alle nuances van zijn liefde, alle omwegen en geheimzinnige paden die zij had gekozen. En deze liefde was fataal.”

Het centrale thema van het boek is echter de destructieve kracht van obsessie. Luzjins toewijding aan schaken, hoewel bewonderenswaardig, laat hem uiteindelijk volledig vervreemd raken van de echte wereld. Dit tot ergernis en zorg van zijn naasten.
Een ander belangrijk thema is de isolatie die vaak gepaard gaat met genialiteit. Het boek roept bredere vragen op over de relatie tussen genialiteit en geestelijke gezondheid. Is Luzjins mentale instorting een gevolg van zijn obsessie met schaken, of is het juist zijn genialiteit die hem vatbaar maakt voor psychologische kwetsbaarheid? Nabokov laat deze vragen open, waardoor de lezer wordt uitgenodigd om zijn eigen conclusies te trekken.
Nabokov gebruikt schaken ook als een metafoor voor het leven. Het spel vereist strategisch denken, vooruitzien en een onwrikbare focus – kwaliteiten die zowel bewonderenswaardig als gevaarlijk kunnen zijn. Voor Luzjin wordt het spel uiteindelijk een gevangenis waarin hij de grip op de realiteit verliest. En dit toont Nabokovs genialiteit, strategie en meesterschap.

“En de gedachte dat de herhaling zich vermoedelijk zou voortzetten, was zo angstaanjagend, dat hij in de verleiding kwam de klok van zijn leven stil te zetten, de partij definitief af te breken, maar tegelijkertijd merkte hij dat hij bleef bestaan, dat zich iets aan het voorbereiden was, een sluipende ontwikkeling, en dat het niet in zijn macht lag, deze beweging tot stilstand te brengen.”

De creativiteit, verbindingen en diepgang in schrijven is uniek. Nabokov weet op een toegankelijke wijze met humor dit allemaal bij elkaar te brengen. De wens van Luzjin senior is dat junior muziek gaat maken en een grootmeester wordt in de muziek zoals zijn grootvader. In het boek wordt dit fantastisch verwerkt in het geheel door de klanken van de muziek te verweven met het schaken. “Met trompetsignalen riepen de machtigste elementen op het bord elkaar enkele keren toe en weer was er een uitwisseling en weer veranderden twee schaakmachten in gesneden, glanzend gelakte figuren.” De schrijfstijl van Nabokov is rijk en verfijnd. Zijn zinnen zijn zorgvuldig geconstrueerd en zitten vol subtiele details.
Dit vroege werk toont reeds zijn unieke stilistische flair. Nabokov speelt met beelden en symboliek, waarbij hij in dit boek vaak verwijzingen naar schaken verweeft in de beschrijvingen van Luzjins gedachten en handelingen. Zo brengt hij de innerlijke wereld van Luzjin junior tot leven. Deze innerlijke wereld voelt verwarrend en claustrofobisch aan en benadrukt de verstikkende aard van zijn obsessie. Het biedt een intiem, enigszins ongemakkelijk, inzicht in zijn psychologische toestand.
Nabokov schrijft met humor wat absoluut bijdraagt aan de toegankelijkheid van het boek en wat de tragiek van Luzjin enigszins verzacht. “In de parken lagen dikborstige vogeltjes met hun pootjes in de lucht op de sneeuw. Het hulpeloze kwik zakte onder invloed van zijn omgeving lager en lager. En zelfs de ijsberen in de dierentuin vonden dat de directie zich al te zeer uitsloofde.” Met creatieve zinnen, vergelijkingen en symboliek weet Nabokov kleur te brengen in dit boek.

Luzjin is een tragisch personage, zijn genialiteit en meesterschap maakt hem uniek en is tegelijkertijd zijn valstrik en ondergang. Het is een man die gevangen zit in zijn eigen geest. De schaakpartijen die hij speelt, zowel op het bord als in zijn hoofd, worden een strijd tegen zichzelf. “Maar desondanks kon hij slechts in schaakbeelden denken en zijn geest werkte alsof hij achter een schaakbord zat.” Deze psychologische diepgang maakt Luzjin tot een van de meest memorabele personages in Nabokovs oeuvre.
Zijn vrouw, vervuld van hoop en angst, staat naast hem en probeert hem tegen alles te beschermen. Waar ze het ene moment als redder in de nood komt, is ze tegelijkertijd ook de tiran die hem van zijn grootste succes en passie weghoudt. Ook dit personage is meesterlijk neergezet door Nabokov.

‘De verdediging’ is een van de vroegere werken van Nabokov. Het wordt gezien als een van de meer toegankelijke werken van Nabokov en leest inderdaad heel fijn. De diepgaande psychologische portretten, de complexe structuur en de karakteristieke personages die Nabokov beschrijft, zijn allemaal al aanwezig in ‘De verdediging’. Ook in andere boeken verkent Nabokov obsessieve, tragische en hopeloze personages. De focus op schaken is wat dit boek uniek maakt.

De combinatie van een verhaal over schaken en Nabokov lijkt een wonderlijke match die ontzettend goed uitpakt. Het is een boek waarin je volledig opgaat in de tragiek van de hoofdpersoon in het boek. Meesterlijk geschreven en heerlijk om te lezen, ondanks de grote tragiek. Absoluut een aanrader voor iedereen die kennis wil maken met de grootmeester Nabokov.

“De toekomst zag hij vaag als een lang stille omhelzing in een zalige schemering, waarin de verschillende speelgoedjes van deze wereld zouden langstrekken, lachend en wiegelend, nu eens in een lichtstraal dan weer verdwijnend.”

De verdediging van Vladimir Nabokov, vertaald door Anneke Brassinga en uitgegeven door De Bezige Bij in 1967.

Ben je nieuwsgierig geworden? Dit boek kan je onder andere bestellen via deze link.